بعضي وقتها از اينکه نباشم لذت ميبرم؛
از اينکه بدون دغدغه افراد و اطراف به کارم برسم آرامش بخش است؛
گاهي ميشود دو سه روزي ازم خبري نباشد، کلا موبايل و وسايل ارتباطي را کنار گذاشته باشم يا گهگاهي بهشان نگاهي کرده باشم؛
حس آرامش دارد تو اين فضا کار کردن، کتاب خواندن، موسيقي گوش دادن؛
اينکه منتظر خبري از بيرون نباشي، دغدغه ات فقط چيزهاي دور و برت باشد، آن هم چيزهايي که با سليقه و مزاجت سازگار باشد، آرام باشي بدون تشويش؛
به همه توصيه ميکنم هر وقت حالتون واقعا خراب بود به جاي اينکه دنبال يکي بگرديد باهاش درد و دل کنيد و دنبال همدردي باشيد، يه ترمز بزنيد، بيايد بيرون از اون فضاي تنگ هر روزمون، بعد که يه چندي نفس کشيدين، ذهنتون آماده شد برگرديد ببينيد چه کاري از دستتون براي خودتون بر مياد.
هر وقت حس زندگي کردن نداشتيد يه مدتي نباشيد خب!
پ .ن: اخيراً کلاً حسش نيست...
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر